خونه تازه ای برای دل نوشته های من

از اولین روزی که فهمیدم وبلاگ چیه و اولین وبلاگی که ساختم و اولین پستی که توش نوشتم بیش از 14 سال میگذره..ممنونم از استاد عزیزم دکتر عاملی که باعث این اتفاق خوب و این آشنایی خیر با محیط وبلاگ و  نوشتن شد و هدایتمون کرد به سمت تکنولوژی و ممنونم از محیطی که خیلی از خاطره های قشنگ زندگیمو برام رقم زد..دوستان زیادی پیدا کردم و هیجان و خاطرات خیلی خوبی رو تجربه کردم..روزهای اوج وبلاگ نویسی رو تجربه کردیم و سالهایی که وبلاگ مهمترین سرگرمیمون بود و هر روز شوق دیدن تعداد کامنتهامونو داشتیم.کلی دوستان ندیده رو پیدا کردیم و کلی لحظات خوب و قشنگ برامون موندگار شد.بازیهای وبلاگی..خاطره نویسی ها..حتی درسهای کلاسیمون..دوستان قدیمی که به لطف همین وبلاگ پیداشون کردیم ..دوستان جدیدی که از دنیای مجازی به دنیای حقیقی وصلمون کرد..دوستانی که با وبلاگ آشناشون کردیم و بعدا خودشون نویسنده های قهاری شدن ..نوشته های جنجالی تو روزهای شلوغ پلوغ و تخته شدن موقتی در وبلاگمون...و حتی هک شدن وبلاگ...

خلاصه همه اینا خاطرات خیلی خوبی برام به یادگار گذاشت..دل نوشته های یک دانشجو بخشی از زندگی منه ..اونقدر که حتی بعد از تموم شدن دوره دانشجویی دلم نیومد اسمشو عوض کنم..خونه ای که از سایت کوی دانشگاه ساخته شد هر جا رفتم با من کوچید و اومد و همراهم بود..افروز نازنینم رو اونجا پیدا کردم و  با امپراطور بهار و مانای نازنین از اونجا بود که یه دوستی تازه شکل گرفت...وکلی دوستان خوب دیگه رو...البته خب دشمن هم زیاد داشتیم که میومدن اونجا فحشمون میدادن! اما هر چی بود گذشت...

اخیرا به برکت بازیهای مکرر پرشین بلاگ و مریضی برخی بیماران دیگه انگار ناچاریم خاطراتمون رو همونجا بقچه پیچ کنیم و کوچ کنیم...برای نوشتن این خونه جدید رو انتخاب کردم که هنوز خودمم بهش عادت نکردم ولی بلاخره بد نیست برای درد دلهای هر از گاهی و دید وبازدید دوستان گل قدیمی و جدید...

امیدوارم یه روزی دوباره اینجا مثل قبل پر رونق بشه...

من مینویسم حتی اگه کسی نخونه...

یا علی...