روز تحلیف و چشمهای خیره به بهارستان

آنهایی که 29 اردیبهشت امسال با همه امیدهایشان پس از تحمل صفوف طولانی و خستگی و گرما پای صندوقهای رای حاضر شدند و به تمدید دولت تدبیر و امید رای دادند " امیدوار" به بهبود اوضاعی بودند که 4 سال برایش زحمت کشیده شده بود.خیلی هایشان حتی به اکراه و اصرار اطرافیان و فعالان اجتماعی آمدند تا شاید یک رای هم موثر باشد برای تحکیم امید و جلوگیری از وقوع شرایطی که نگرانمان میکرد.

و رئیس جمهور منتخب قطعا همه اینها را می داند.و از سنگینی بار مسئولیتی که رای های ما بر دوشش گذاشته آگاه است.و قطعا بیش از تک تک مردمی که به او رای داده اند دلش در گرو این آب و خاک است و میخواهد که قدمهای برداشته شده برای توسعه این کشور را تحکیم کرده و گامهای بلندتری را طی 4 سالی که فرصت دارد بردارد..

در کنار اینها حوادث و رخدادها و حرف و حدیثهایی هم پس پرده است که شاید من و ما کمتر از آن مطلع باشیم..حرفها و فشارهایی که بر شخص رئیس دولت بیشتر از هرکسی سنگینی میکند و مسئولیتی که قطعا او در مقابل مردم خود را ملزم به اجرای آن میبیند و توقعاتی که میداند تک تک صاحبان آرا از او دارند در مقابل سهم خواهیهای جناح های مختلف مردم را دچار نگرانی کرده که نکند کابینه معرفی شده آنی نباشد که 24 میلیون ایرانی به خاطرش به پای صندوق آمدند.ایرانی هایی که خیلی هایشان سالها سوگند عدم مشارکت خورده بودند ولی باز هم دلشان در گروی بهبود اوضاع وطن بود و آمدند و مشارکت کردند و حالا اگر قرار باشد نتیجه همه امیدهایشان به روی کار آمدن کسانی ختم شود که از تدبیر و امید فاصله دارند چه سودی داشت این مشارکت؟

یکی از خواسته های به حق جمعیت کثیری از مشارکت کنندگان و ایرانیان حضور زنان در کابینه دوازدهم است . زنانی که توانمندی خود را به کرات ثابت کرده و هم اکنون نیز حضور خوب و قدرتمندی همانند معصومه ابتکار و شهیندخت مولاوردی و بسیاری زنان نماینده و شورای شهر از آنان شاهد هستیم حداقل خواسته شان تصدی یک وزارتخانه است که باورکنند بودنشان و توانایی هاشان مهم است و دیده می شود.لیکن طی ماههای اخیر و بر اثر رایزنی های منتشر شده گویا قرار است امیدها به یاس تبدیل شود و هیچ زنی در جمع دولت تدبیر و امید حضور نداشته باشد. و این اتفاق قطعا موجب دلسردی جمعیت مهم و اثر گذار جامعه خواهد شد. از طرف دیگر خبر استعفای تعدادی از وزرا و عدم تمایل به حضور در دولت دوازدهم آن هم وزرایی مثل نفت و بهداشت که عملکرد خوب و چشمگیری طی 4 سال گذشته داشته اند تلنگری است بر اینکه نسیم امید گویا راه پاستور را گم کرده و قرار نیست بر همه نگرانی های مردم منتظر وزیدن گیرد.

می دانیم و می فهمیم همه فشارهایی را که رئیس دولت تحمل میکند و همه سهم هایی را که به مصلحت و تدبیر بایستی به همه جناحها واگذار کند اما اگر قرار باشد حداقل امیدهای مردم هم با عدم به کارگیری وزرای موثر و کاردان به یاس بدل شود چطور میتوان انتطار داشت که مردم بازهم قصه اعتماد را سر دهند و باز هم با شوق مشارکت کنند؟

امیدواریم پایان جلسه روز تحلیف در بهارستان نشستن لبخند رضایت بر لبان مردم منتظری باشد که به امید بهبود اوضاع آمدند و مشارکت کردند و وعده ها را باور کردند..

امیدواریم.